W naszym życiu przychodzi pewien czas, że musimy coś zmienić, ponieważ zmienia się świat, zmienia się nasza rodzina i przede wszystkim zmieniamy się sami w procesie dojrzewania, starzenia lub traumy. Co jest nam potrzebne, aby taka zmiana doszła do skutku? Przede wszystkim musimy zadbać o bezpieczeństwo, odizolowanie od zewnętrznych bodźców i czas. Przypomina to trochę przemianę gąsienicy w motyla. Najpierw zapewnia sobie ona zasoby żerując na liściach roślin, później tworzy kokon, miejsce bezpieczne i odizolowane od świata. Potem potrzebny jest czas, aby zmiana wewnętrzna się dokonała. Na zewnątrz nie dzieje się nic, widzimy tylko kokon, ale w środku trwa burza. Kiedy proces dobiega końca, zmieniona istota nie mieści się już w swoim bezpiecznym miejscu. Kokon pęka i motyl powoli wychodzi na zewnątrz. Ma jeszcze złożone, pogniecione skrzydła, potrzebuje je rozprostować i wysuszyć. Chwilę odpoczywa po całym procesie na swoim pustym już kokonie. Jeszcze kilka ruchów skrzydłami i za chwilę będzie szybował w powietrzu, wolny. Podobne etapy obserwuje się podczas terapii. Najpierw potrzebujemy podjąć decyzję o zmianie, później znaleźć bezpieczne miejsce i warunki do zmiany. Jednym z warunków potrzebnych nam jest obecność drugiego człowieka.

Taką osobą może stać się wspierający, rozumiejący, kompetentny terapeuta. Relacja z nim tworzy bezpieczną, zamkniętą przestrzeń opartą na akceptacji i zaufaniu. Sprzyja to naturalnym procesom zmiany prowadzącym ku wewnętrznemu uzdrowieniu, które daje siłę, by zrezygnować z dawnych ograniczeń i więzów. Uwalnia to nas do samodzielnego poszukiwania nowych możliwości, relacji, wartości, co wiąże się z opuszczeniem bezpiecznego miejsca relacji terapeutycznej. Tak, jak motyl odrywamy się od kokonu.

Jedynie pozostawienie tej relacji uwalnia nasz wewnętrzny potencjał do naturalnego, samodzielnego życia.

Zaczynamy wtedy troszczyć się o siebie, zaspokajać potrzeby swoje oraz innych, rozwijać własne zainteresowania i realizować długoterminowe cele.